واقعیت مجازی و تنگنا هراسی ( کلاستروفوبیا)

تنگنا هراسی (Claustrophobia ) نوعی اختلال اضطرابی است که در آن یک ترس غیر منطقی از عدم فرار یا بستن در آن می تواند منجر به حمله وحشت شود.
این یک فوبیایی خاص مطابق با راهنمای تشخیصی و آماری 5 (DSM-5) است.

راه اندازی ممکن است شامل بودن در داخل آسانسور، اتاق کوچک بدون پنجره یا حتی در یک هواپیما باشد.

بعضی از افراد گزارش کرده اند که پوشیدن لباس های تنگ گردن می تواند احساسات کولورفوبیا را تحریک کند.

در اینجا برخی از نکات کلیدی در مورد تنگنا هراسی وجود دارد. جزئیات بیشتر در مقاله اصلی است.

• تنگنا هراسی بعضی از افراد را در زمانی که در فضای کوچک هستند، تحت تاثیر قرار می دهد.
• این می تواند منجر به وحشت شود.
• علل ممکن است عبارتند از تهویه و عوامل ژنتیکی.
• انواع راهنمایی و درمان ممکن است به مردم کمک کند تا از ترس خود غافل شوند.

 

تنگنا هراسی ترس از یک مکان بسته است که فرار آن مشکل یا غیرممکن است.
کلمه claustrophobia از لاتین کلمه claustrum می آید که به معنی “محل بسته است” و کلمه یونانی phobos به معنای “ترس” است.

افراد مبتلا به مشکوک به مدت طولانی برای جلوگیری از فضاهای کوچک و شرایطی که موجب وحشت و اضطراب می شوند جلو می روند.

آنها ممکن است از مکان هایی مانند مترو اجتناب کنند و ترجیح می دهند که به جای آسانسور به سمت پله ها بروید، حتی اگر بسیاری از طبقه ها درگیر باشند.

تا 5 درصد از آمریکایی ها ممکن است دچار فتوتراپی شوند.

علائم ممکن است شدید باشد، اما بسیاری از افراد به دنبال درمان نیستند.

یک روانپزشک یا روانپزشک از بیمار در مورد علائم آنها بپرسد.

تشخیص  تنگنا هراسی ممکن است در طول یک مشاوره در مورد مسئله مرتبط با اضطراب ظاهر شود.

روانشناس:

• تقاضای توصیفی از علائم و آنچه باعث آنها می شود
• سعی کنید چگونگی علائم شدید را ببینید
• نوع دیگر اختلال اضطراب را کنار بگذارید

برای تعیین برخی از جزئیات، پزشک ممکن است از:

• یک پرسشنامه کششی است که به شناسایی علت اضطراب کمک می کند
• مقیاس کششی برای کمک به ایجاد سطح اضطراب

برای تشخیص هوشی خاص، معیارهای خاصی باید برآورده شوند.

اینها هستند:

• یک ترس غیرمنصفانه یا شدید ناشی از حضور یا پیش بینی وضعیت خاص
• پاسخ اضطراب هنگامی که در معرض محرک قرار دارد، احتمالا یک حمله ترسناک در بزرگسالان، یا در کودکان، تندروم، چسبیده، گریه یا انجماد
• شناخته شده توسط بیماران بالغ که ترس آنها نسبت به تهدید یا خطر درک شده است
• با استفاده از اقدامات برای اجتناب از شی یا وضعیت ترس، و یا تمایل به تجربه با استرس و یا اضطراب
• واکنش، پیش بینی یا اجتناب شدن فرد، با زندگی روزمره و روابط، یا باعث ناراحتی قابل توجهی می شود
• فوبیا برای مدتی، معمولا 6 ماه یا بیشتر ادامه دارد
• نشانه ها را نمی توان به شرایط ذهنی دیگری مانند اختلال وسواسی-اجباری (OCD) یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)

تنگنا هراسی ( کلاستروفوبیا) یک اختلال اضطراب است. علائم معمولا در دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر می شود.

داشتن یا فکر کردن در مورد داشتن در فضای محدود می تواند باعث ترس از ناتوانی در تنفس شود، بیرون از اکسیژن و محدودیت دوری.

هنگامی که سطوح اضطراب به سطح خاصی رسیدن، فرد ممکن است شروع به تجربه کند:

• عرق کردن و لرز
• ضربان قلب و فشار خون بالا را افزایش می دهد
• سرگیجه، سرگیجه و سرگیجه
• دهان خشک
• hyperventilation، یا “بیش از تنفس”
• چشمک می زند
• تکان دادن یا لرزش و حس “پروانه ها” در معده
• حالت تهوع
• سردرد
• بی حسی
• احساس خفگی
• تنگی قفسه سینه، درد قفسه سینه و مشکل تنفس
• تمایل به استفاده از حمام
• سردرگمی یا بی نظمی بودن
• ترس از آسیب یا بیماری

تجربه گذشته یا دوران کودکی اغلب باعث می شود که یک فرد فضایی کوچک را با احساس وحشت یا خطر قریب الوقوع ارتباط دهد.

تجربیاتی که می توانند این اثر را داشته باشند عبارتند از:

• بودن یا نبودن در یک مکان محدود، به طور تصادفی و یا به طور خاص
• به عنوان یک کودک مورد آزار و اذیت قرار گرفته است
• زمانی که در یک منطقه شلوغ از والدین یا دوستان خود جدا شده اید
• داشتن والدین با فتوتراپی

در آن زمان آسیب دیدگی بر توانایی فرد برای مقابله با وضعیت مشابهی منطقی در آینده تاثیر می گذارد. این به عنوان تهویه کلاسیک شناخته شده است.

اعتقاد بر این است که ذهن فرد فضای کوچک یا محدوده محدود را با احساس خطر در ارتباط قرار می دهد. بدن پس از آن واکنش نشان می دهد، یا به شیوه ای که منطقی به نظر می رسد.

تهویه کلاسیک نیز می تواند از والدین یا همسالان به ارث برده شود. برای مثال، اگر والدین ترس از نزدیک بودن داشته باشند، کودک ممکن است رفتار خود را رعایت کند و ترس های مشابهی ایجاد کند.

نظریه های دیگر که ممکن است توضیح دهند، کلاودرفوبیا عبارتند از:

داشتن آمیگدال کوچکتر: این بخشی از مغز است که کنترل میکند که چگونه بدن بدنبال ترس است.

عوامل ژنتیکی: مکانیزم بقا تکاملی پوچ باعث واکنش هایی می شود که دیگر در جهان امروز مورد نیاز نیستند.

مطالعات ماشینی نشان داده است که یک ژن تنها ممکن است برخی افراد را به میزان بیشتری از “استرس مزاحم ساکن” تبدیل کند.

یک گروه از محققان پیشنهاد کرده است که افراد مبتلا به کولستروفوبا، چیزهایی را که نزدیکتر از آن هستند، درک می کنند و این باعث می شود که یک مکانیسم دفاعی ایجاد شود.

در حالی که آگورافوبیا agoraphobia معمولا با ترس تنها بودن در یک فضای باز به دام افتاده است،  کلاستروفوبیا claustrophobia ترس از تجمع در یک مکان محصور است. اغلب ارتباطات قوی بین دو فوبی وجود دارد؛ بسیاری از کسانی که از فضاهای بزرگ و بزرگ ترس دارند نیز به نظر میرسد از فضاهای کوچکی محصور به نظر میرسد. حدود یک تا ده نفر از نوعی کولورفوبیا از کم خونی تا مشخص شده رنج می برند – حدود 2٪ جمعیت مبتلا به کولورواستروئیدی شدید. ترس در دوران کودکی در حدود یک سوم از فتنه انگیزی شروع می شود و زنان بیشتر از این اختلال از مردان رنج می برند.

یکی از شایعترین نشانه های کلاستروفوبیا، واکنش فرد به سوار شدن آسانسور در محوطه است. سایر ترس های معمول کلاستروفوبا شامل تابه ها، تونل ها، هواپیماها و ماشین آلات آزمایشگاهی پزشکی مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، درمان اکسیژن با فشار بالا و اسکن کامپیوتری.

واقعیت مجازی محیطی را برای مشتریان فراهم می کند تا در معرض این شرایط بدون مشکلات رایج از دست رفتن محرمانه بودن یا خطر ایمنی شخصی باشند. در دفتر درمانگر، مشتری قبل از قرار گرفتن در معرض، مهارتهای مقابله و آرامش را به ارمغان می آورد. محیط مجازی به مشتری اجازه می دهد تجربه های مختلف اضطراب مربوط به آسانسور، تونل ها و دیگر فضاهای محصور را تجربه کند.

هر وضعیت را می توان تکرار کرد تا مشتری با تجربه راحت باشد و با پاسخ خود راضی باشد. درمانگر توانایی دیدن و شنیدن آنچه را که مشتری در دنیای مجازی تجربه کرده است و همچنین برای نظارت بر پاسخ فیزیولوژیکی است. اگر سطح اضطراب مشتری به شدت در حال افزایش است، می توانند به یک سطح استرس زا کمتر از درمان بازگردند، یا به سادگی صفحه نمایش سر را حذف کرده و از دنیای مجازی خارج شوند.